لیزرهای حالت جامد به شکل لیزرهای فیبری یا دیسکی ظاهر می شوند، با سطوح قدرت مشابه لیزرهای دی اکسید کربن. نام لیزر فیبر توسط محیط فعال لیزر تعیین می شود که در این صورت یک جامد شیشه ای یا کریستالی به شکل الیاف یا دیسک است.
در لیزر دی اکسید کربن، پرتو لیزر از طریق دستگاه های نوری از طریق مسیر پرتو هدایت می شود، در حالی که پرتو لیزر فیبر در فیبر فعال تولید می شود و از طریق فیبر انتقال به سر برش دستگاه هدایت می شود. یکی از تفاوت های اصلی، جدا از خود محیط لیزر، طول موج آن است.
طول موج لیزر یک لیزر فیبر حدود 1 میکرومتر است در حالی که لیزر دی اکسید کربن 10 میکرومتر است. لیزرهای فیبر در هنگام برش فولاد، فولاد ضد زنگ و آلومینیوم دارای طول موج کوتاه تر و نرخ جذب بالاتری هستند. نرخ جذب بالاتر به این معنی است که گرمای کمتری در مواد پردازش شده تولید می شود که مطمئناً یک ویژگی مثبت است.
فناوری CO2 برای بازیکنان همه کاره ای که مواد مختلف و صفحات فلزی ضخیم را پردازش می کنند، انتخاب ایده آلی است. از سوی دیگر، سیستم های برش لیزری فیبر می توانند طیف وسیعی از ضخامت های ورق را از نازک تا ضخیم پردازش کنند، از جمله موادی مانند فولاد، فولاد ضد زنگ و آلومینیوم تا فلزات غیر آهنی (مس و برنج).
مزیت لیزر CO2 در کیفیت برش آن در فولاد ضخیم (فولاد کم کربن) است. از طرفی لیزرهای فیبر دارای سرعت برش بالا و هزینه عملیاتی پایین در ساعت هستند. لیزر فیبر به انرژی بسیار کمتری نسبت به لیزر دی اکسید کربن نیاز دارد و بازده الکتریکی آن به 5 برابر می رسد. مهمتر از آن، مسیر پرتو لیزرهای فیبر ساده تر است. مزیت اصلی دیگر این است که منطقه فشرده تری را اشغال می کند.